Z ŁEZKĄ W OKU

Dziś, po 11 latach od tamtego momentu, my absolwenci pułtuskiego LO, jeszcze raz sięgniemy pamięcią do tych lat chmurnych i durnych.

***

Lidia Ziemiecka: “Dlaczego ten wiersz zaprzątnął moją uwagę? Z dość prostej przyczyny, tej samej, dla której państwo jesteście w murach tej szacownej JUBILATKI. Mniej interesują nas pułtuskie krajobrazy, bardziej klimat sielsko-anielski.

Arkadyjskimi motywami została opisana atmosfera, jak się okazuje, każdej młodości spędzonej w mieście Wujka, Sarbiewskiego, Skargi, Gomulickiego. W tej atmosferze dorastaliśmy do ról, które do dziś odgrywamy w teatrze życia.

Mówiąc te słowa, identyfikuję się z nimi jak najpełniej. Bo jestem jedną z was, kochani, dla jednych młodszą, dla innych starszą koleżanką. Dlatego ożywa w mojej pamięci obraz tamtej szkoły i nas, rocznika maturalnego 1965. I innych, bliskich czasowo.

Dobrze, że jesteście: i ty, Heniu (Szczypińska – Jałmużna), koleżanko z sali nr 5 – tej największej, 20-osobowej – w starym internacie, a później z 7 – w nowym, i ty, Janku (Barwicki) z IVd i Janku (Łach) z IVb – byliście silnymi głowami i tacy życzliwi, koleżeńscy.

Choć nie wszyscy są z nami dzisiaj (dodam – maturę zdało 113 osób), bo niektórzy już nigdy nie stawią się na szkolny apel, to jednak miło spotkać się po latach i powspominać pułtuski czas. A był on niepowtarzalny.

Gwar naszych rozmów na przerwach, szept na odrabiankach i zakłócający nocną ciszę brzmi w moich uszach, widzę nasze twarze i – widzę bursztyny na szyi pani profesor Mazurowej, szary garnitur profesora Teodora Szymanowskiego, wielką białą chustkę do nosa profesora Tomasza Wyszogrodzkiego i maleńkiego minusika, nieodłącznego przyjaciela profesora Stanisława Rutkowskiego, naszą klasowo-szkolną mamę – panią Halinę Guzowską.

Czy pamiętacie nasze nocne wypady z internatu na Cmentarz Radziecki? Och, gdyby o nich wiedział wtedy profesor Józef Młodyński! A szkolne, z reguły częstsze na wiosnę, apele, gdy, o zgrozo, kogoś z nas wyrzucano ze szkoły za niesubordynację? A wieczorki taneczne, gdy pod czujnym okiem profesorskim bawiliśmy się ze sprowadzoną dla nas, specjalnie, niemalże kompanię wojskowej młodzieży z Zegrza?

Pamiętam, zgodnie z prawem ludzkiej pamięci, to, co dobre, co radosne; wyrzuciłam to, co raniło.

W tej szkole odegrałam kilka ról – i uczennicy, i nauczycielki, i dyrektorki, i na powrót nauczycielki, znowu stając przed nowymi uczniami. Spina je wszystkie miejsce i czas, płynący, przyznacie, nieubłaganie.

Z łezką w oku, jak większość z nas, wspominam obecnego z nami pana profesora Stanisława Krygiera – pamiętacie? – wchodził PAN do klasy, swojego laboratorium, i “deska na pół, trzy pierwsze ławki wolne, karteczki” – i zaczynały się dożynki, młodsi od nas mówili już dożynko-witaminki.

Legendą obrosła troska pana profesora o nasze zdrowie – młodsi nasi koledzy grali z PANEM w zielone. Musiała być kanapka z zielonym. Pamiętacie, jak wyglądały szkolne kwiaty???

Ale Wam, drodzy profesorowie, zawdzięczamy tak wiele i wdzięczność nosimy w swoim sercu. Wdzięczność po latach mają również ci, którym mniej słodko było w szkole, bo np. mieli długie, bardzo modne wówczas włosy.

Dlatego tu jesteśmy, zgodnie z tradycją – co 10 lat. Jubileusz w 2000 r. organizowałam jako dyrektor szkoły. Jego pokłosiem były m.in. zapisy w kronice szkoły, takie jak ten: “Oby ścieżka do tej szkoły nigdy nie zarosła trawą”. To piękny i oryginalny wpis absolwentki. Jest w nim pokora wobec czasu, ludzi i świata. I choć na co dzień jest inaczej – pan Jurek Graczykowski dba o to, by trawa rosła tam, gdzie jej nakazano, a chodniki były zawsze czyste, to tak naprawdę jesteśmy kontynuatorami tego, co w historii szkoły było wyjątkowe.

Dziś moje koleżanki i koledzy, najlepiej jak potrafią, nawet w tej “skrzeczącej rzeczywistości”, realizują główną misję szkoły – uczą, ale to oni wespół z uczniami i rodzicami tworzą jej współczesny klimat, a więc wychowują. I mamy sukcesy, i tkwimy głęboko w środowisku lokalnym, i staramy się ocalić od zapomnienia dawną wielkość i prestiż szkoły. Że jest on wyjątkowy – zaświadcza o tym państwa dzisiaj obecność. Oby była jak najczęstsza i jak najpiękniejsza, i jak najdłuższa – tego życzę z całego serca.

Już nigdy nie będą z nami nasi profesorowie, koledzy i koleżanki. W ostatnim dziesięcioleciu odeszli do wiecznej klasy: Halina Mazurowa – nauczycielka języka polskiego, legenda szkoły, Józef Młodyński – nauczyciel języka polskiego, kierownik internatu, dyrektor szkoły, Zygmunt Kozłowski – nauczyciel matematyki, dyrektor szkoły w latach 1984-1988, Maria Otręba – nauczycielka wychowania fizycznego, mistrzyni w przygotowaniach studniówkowego poloneza, Alicja Rychlińska – pracownik obsługi, Janina Boguszewska – nauczycielka biologii i higieny, Mieczysław Boguszewski – wicedyrektor szkoły, nauczyciel języka rosyjskiego i propedeutyki nauki o społeczeństwie.

Uczcijmy ich pamięć minutą ciszy.

Dziękuję państwu za uwagę i życzę, by sama radość i szczęście towarzyszyły państwu w tych jubileuszowych dniach, jak i na co dzień”.

zredagowała Grażyna Maria Dzierżanowska